27 January 2015

თებერვალი გადის

ყოველთვის როცა დილით კუჭში გავდივარ, ვფიქრობ რამდენი დრო გავიდა რაც დავიბადე. ყველაფერი კარგი ბავშვობაში დარჩა ვითომ. იმიტომ რომ მაგალითად როცა ვიჭინთები თან ვცდილობ ზუსტად იმ მომენტში მოვიფიქრო რისი კეთება გამიხარდებოდა დღის განმავლობაში, ან რამე მიზანი ხომ არ დავისახო, მაგრამ ვერაფერს ვიფიქრებ. ფარხმალი ჯერ ბოლომდე დაყრილი არ მაქვს, როცა გონება სავსეა მხოლოდ სამსახურში გასაკეთებელ საქმეებზე უნებურად მოცურავე ფიქრებით, ერთადერთი გამოსავალი სმა არის, ისიც პარასკევობით. სამწუხაროდ მეათე ჭიქის შემდეგ პირდაპირ თვალებს ვახელ და უკვე დილა არის, თან თავი მტკივა. ერთ დილასაც პახმელიაზე ძალიან გავიჭინთე და ტრაკი მეტკინა. ისე რომ მთელი კვირა თავი არ დამავიწყა. ერთხელ ჩემს თანამშრომელს ვუთხარი წამო დავლიოთ თქო და მიპასუხა არ მესმევა ბუასილი მეწყებაო. ახლა კი გეტყვით ჩემი თანამშრომლის სახელს რადგან ტრაკი ისე მეტკინა რომ ჩემი თანამშრომელი შემეცოდა და უნიტაზზე ჯდომის დროს მასზე ლექსი დავწერე, ლექსების წერა დიდად არ გამომდის მაგრამ მაინც:

როგორც ალიონზე
მზიდან რვა წუთის წინ გამოგზავნილი პირველი სხივები
დედამიწის ჰორიზონტზე დამკვირვებელთან მიმართებაში.

როგორც ბრძოლის ველზე
ჯარისკაცებში შევარდნილი პირველი ტანკის ქვეშ შევარდნილი გმირის ხელში
გახსნილი ნაღმის ფითილში ჟანგბადის წვა
პირველი წამის მეასიათასედში.

როგორც ბავშვის პირველი ნაბიჯები.
როგორც წვიმის პირველი წვეთები.

როგორც პირველი ყოჩივარდები თოვლის ქვეშ
გაზაფხულის წინ
ზამთრის ბოლო დღეს
ძალას იკრებდა ბუასილი გურამის ტრაკში როგორც ყვავილი.