- ჯონათან ?
- დიახ მამიდა.
- მოდი ჩაუჯექი ბებერ მამიდას კალთაში.
ჯონათანს სჯეროდა რომ მას ღმერთი ელაპარაკებოდა. უთხრა ჯონათანმა მასწავლებელს:
- მისის თეტჩტერსტოუნ მე ღმერთი მელაპარაკება.
მასწავლებელმა გაუღიმა და თავზე ხელი გადაუსვა.
- ეგ შენი შინაგანი ხმაა ჯონათან. ჩვენ ყველას გვეგონა ბავშვობაში რომ ღმერთი გველაპარაკებოდა.
მიუხედავად ამის ცრემლმომდგარი ჯონათანი დიდ სარკესთან იდგა და ხელში პატარა სარკე ეჭირა. პატარა სარკეში თავის უკანა მხარეს ხედავდა და კითხულობდა:
- რატომ ღმერთო ?
ყველაფერი მამიდის კალთაში დაიწყო. მამიდამ იმდღეს ჯონათანს საშინელი საიდუმლო გაანდო.
- ჯონათან შენ ყოველთვის კარგად უნდა გამოიყურებოდე. აი გულდასმით ივარცხნი თმის მხოლოდ იმ ნაწლის რომელსაც სარკეში ხედავ ხოლო რომელსაც ვერ ხედავ მხოლოდ ალაგალაგ გაქვს დავარცხნილი. ხომ გინდა რომ სადაც არ უნდა იყო და რასაც არ უნდა აკეთებდე დარწმუნებული იყო შენს თავში ?
ჯონათანსაც სწორედ ეს უნდოდა მაგრამ იმისათვის რომ ეს მოეხდინა ათასი შეუძლებელი რამის შეძლება უნდა შეეძლო. ამიტომაც მხოლოდ მოცხვად დაუქნია თავი მამიდას.
- ძვირფასო შენ ყოველთვის უნდა გრძნობდე შენს თავს ყველა მხრიდან და გახსოვდეს რომ არ გაქვს არცერთი მიზეზი შენი თავის რწმენის დასაკარგად. ამის შესაძლებად მე შენ გასწავლი ერთ ხრიკს. მომაწოდე ჩემი ჩანთა გეთაყვა.
მამიდამ გახსნა მასსავით დანაოჭებული შავი დერმატინის ჩანთა რომელიც არ იყო მაინც და მაინც დანაოჭებული.
- დღეიდან ეს სარკე შენი იქნება ჯონათან. სარკე დაგეხმარება შენითავის ყველამხრიდან დანახვაში.
და ასწავლა როგორ დაენახა პატარა სარკიდან დიდსარკეში არეკლილი გამოსახულება რომელიც ჯონათანის თავის უკანა მხარეს აჩვენებდა.
ჯონათანი შეკრთა და თავის ოთახში ჩაიკეტა. მას არასდროს ენახა თავისი თავი უკნიდან. მამიდა გაკვირვებული დარჩა. ჯონათანის დედას მოუბოდიშა რომ ჩაიზე ვერ დარჩებოდა და წავიდა.
მას შემდეგ როცა ჯონათანი სახლში თავს მარტო დაიგულებდა გადამალულ პატარა სარკეს იღებდა და თავის სახეს აკვირდებოდა მარცხნიდან მარჯვნიდან და უკნიდან.
პატარა სარკეში ყოველთვის ვიღაცის საშინელი გარეგნობის უცხო ნაკვთებს ხედავდა. მას არ უნდოდა დაეჯერებინა რომ ეს გრძელი ცხვირი მისი იყო. არც ის უნდოდა დაეჯერებინა რომ გვერდიდან ასეთი უმწეო შესახედავი იყო როცა რამეს აკვირდებოდა. მითუმეტეს არც ის რომ თავი მიბრტყელებული ქონდა და ყველაზე ძალიან იმის გაფიქრება ზარავდა რომ აქამდე როცა მხოლოდ წინიდან იცნობდა თავის სახეს და ასე თავდაჯერებით ელაპარაკებოდა თავის კლასელებს სინამდვილეში ეს უსუსური თავი ლაპარაკობდა მისთვის ასე შეუფერებელი სრულყოფილების გრძნობით.
ახლა ჯონათანისთვის ცხადი იყო რატომ არ ეკიდებოდა სათანადო სერიოზულობით არცერთი თანატოლი. მათ ხომ ყველას მრგვალი თავები ქონდათ და აბა საიდან უნდა მოსვლოდა ჯონათანს თავში აზრად რომ მისი თავიც ასეთი არ იქნებოდა.
ჯონათანმა თქვა. ადამიანი ადამიანის მიმართ პირველრიგში გარეგნობის მიხედვით განეწყობა დადებითად და იმ დღიდან მოყოლებული ბოლო კლასამდე უკანა მერხზე გაატარა ყველა სასწავლო წელი. მან ბევრი იფიქრა თავის დასამრგვალებელ საშუალებებზე მაგრამ მიხვდა რომ თავისქალა ხისტი ძვალი იყო. თვით მისმა ღმერთმაც კი ვერშეძლო ეკარნახა სწორი გამოსავალი რის გამოც ჯონათანი ყოველთვის წინ უდგებოდა ადამიანებს საუბრის დროს. იქაც მაინცდამაინც არ მოსდიოდა ისეთი სიტყვები თავში რომლებიც მისი გარეგნობის ადამიანს გადამეტებულ თავდაჯერებულობაში არ ჩამოერთმეოდა. ხოლო მის კლასელებს შეეძლოთ იგივე სიტყვების თამამად თქმა ამიტომაც მის კლასელ გოგონებს მისი კლასელი ბიჭები უფრო მოსწონდათ და საერთოდ არ ჯონათანი. ჯონათანი თავის კლასელ გოგონებზე ანძრევდა და შემდეგ თავს უფრო ცუდად გრძნობდა.
თავისუფალ დროს ჯონათანი ფილმებს უყურებდა ტელევიზორში. ყურადღებით აკვირდებოდა ცნობილი მსახიობების თავის ფორმებს სახის ნაკვთებს და ოცნებობდა. რა იქნებოდა ღმერთო სხეულის გამოცვლა რომ გაგეხადა შესაძლებელი. რა იქნებოდა რომ ახლა პიტერ ბრედ უფროსის სხეულში ჩასახლება შემძლებოდა. მაშინ ხომ ყველა გოგონას მოვეწონებოდი და თავიც ბურთივით მრგვალი მექნებოდა. მაგრამ ერთხელ ჯონათანს ტელევიზორი გაუფუჭდა. ვერასოდეს წარმოიდგენდა ღმერთი თუ ჩადგებოდა მას და მის მეგობარ ნივთს შორის რომელთანაც ყველაზე დიდ დროს ატარებდა და რომელიც მისი ოცნების თავებს უჩვენებდა. მაგრამ ზუსტად ასე მოხდა. ჯონათანი ნაწეყნი დარჩა. ღმერთი ისევ ძველებურად ელაპარაკებოდა თავის შინაგანი ხმით ამიტომაც ჯონათანი დაჯდა და იმ საღამოს საყვედურებით აავსო. ამას მეორე უცნაური გარემოებაც დაერთო ზედ იმავე საღამოს. ღმერთს არცერთხელ ამოუღია ხმა. ჯონათანმა გადაწყვიტა წინ აღდგომოდა ღმერთს და ღმერთის გაფუჭებული ტელევიზორი თვითონ გაეკეთებინა.
დიახ ღარიბები იყვნენ. ტელევიზორის ხელოსანი მათთვის დიდი ფუფუნება იყო. ჯონათანმა გადმოალაგა გარდაცვლილი მამის ბიბლიოთეკა და ცალკე გადადო ყველა წიგნი რომელიც რამით მაინც იყო კავშირში ელექტროობასთან რადიო გადამცემ მოწყობილობებთან ან თუნდაც ტელევიზორებთან. დაახლოებით ორი კვირის შემდეგ ტელევიზორი დაშალა. დაზიანებული ნაწილი აღმოაჩინა და შეარემონტა. ჯონათანის დედა გაკვირვებული დარჩა რადგან ასეთ სასწაულებს მხოლოდ მათი ქალაქის ორი ტელევიზორის ხელოსანი ახდენდა. ჯონათანის დედას ვერაფრით წარმოედგინა როგორ შეიძლებოდა შეგეკეთებინა გაფუჭებული ტელევიზორი თუ არ იყავი ქალაქის ტელევიზორის ორი ხელოსანიდან ერთერთი. ხოლო როცა ამ ორიდან ერთერთი ტელევიზორს აკეთებდა თვლიდა რომ იმის გამორკვევაზე ფიქრი თუ როგორ ახერხებდნენ ხელოსნები ტელევიზორის შეკეთებას ჩვეულებრივი ადამიანების შესაძლებლობებს აღემატებოდა. და აქ ჯონათანის დედა უსაზღვრო სიამაყით აივსო. თვალებიც კი აუცრემლიანდა როცა მიხვდა რომ მისი ერთადერთი შვილი რომელიც კარჩაკეტილ ცხოვრებას ეწეოდა და ყველას ხელი ჰქონდა მასზე ჩაქნეული არ ყოფილა ჩვეულებრივი ადამიანი. რითაც მისი კარჩაკეტილი ცხოვრებისკენ სწრაფვაც აიხსნებოდა.
ამას მოყვა ის რომ დედამ ყველა მეზობელს გააგებინა ეს ამბავი. რასაც თავისმხრივ ის რომ ერთი კვირის თავზე ჯონათანის ოთახი ტელევიზორებით აივსო. ჯონათანი იდგა და აკეთებდა ყველა ტელევიზორს განურჩევლად ზომის ფორმის და რქებისა.
და აი ერთხელ მან იპოვნა გამოსავალი. ტელევიზორმა მას უჩვენა მსახიობი რომელსაც ზუსტად მისნაირი თავი ჰქონდა. მაგრამ ეს კაცი ყოველთვის როცა ქუჩაში გადიოდა თავზე ქუდს იფარებდა და საერთოდ ვერავინ შეიტანდა ეჭვს მის თავნახევრობაში. გამოსავლის პოვნის დღიდან შლიაპა არ მოუშორებია თავიდან. უშნო ნაკვთების დასაფარად კი წვერი მოუშვა.
სწორედაც რომ სიმპატიურად გამოიყურებოდა შლიაპით წვერით შავი კოსტუმით და თეთრი პერანგის საყელოთი. მაგრამ ყოველთვის ახსოვდა საკმარისი იყო ქუდი მოეხადა და წვერი მოეპარსა ისევ ის თავნახევარი ჯონათანი იქნებოდა.
მის ბედნიერებას ისიც ემატებოდა რომ ზუსტად იცოდა ყველანაირი ტიპის ფლირტის ფრაზა რომელსაც ჯეიმს ბონდები თუ სხვა სიმპატიური მამაკაცები ხმარობდნენ მისი ოცნების ქალებთან ურთიერთობის დროს. ახლა ჯონათანი კარდაკარ დადიოდა და თითქმის უფასოდ არემონტებდა გაფუჭებულ ტელევიზორებს. მადლიერი ტელევიზორის პატრონები კი ხან მცირეოდენ ფულს უდებდნენ ჯიბეში ძალით ხანაც სურსათით ან ტკბილეულით სავსე კალათას ატანდნენ სახლში მისის ჯონათანის დედასთან. ჯონათანი მორცხვად იღიმებოდა და სახლისკენ მოუყვებოდა ნელი ნაბიჯით გზას. გზაში ფიქრობდა იმ ახალგაზრდა მისებზე რომლებიც ტელევიზორის გაკეთებისდროს ეკეკლუცებოდნენ. წონიდა ყველა ფრაზის ეფექტურობას რომლითაც ახალგაზრდა გოგონებს პასუხობდა ეშმაკურად. მაგრამ საქმე არცერთხელ გასცილებია სასიამოვნო ფლირტს ზოგჯერ მიუხედავად გოგონების ინიციატივისა.
აი ერთხელ ტელევიზორის რემონტის შემდეგ ლიზა ბლეიკმა დაიჟინა ოჯახურ სადილზე დაგვეწვიეო. კმაყოფილმა ლიზას დედამაც და მამამაც იმდენი ქნეს რომ ისედაც დამყოლ ჯონათანს სხვა გზა აღარ დაუტოვეს. როდესაც მისის ბლეიკმა სუფრა გააწყო კერძებით და თვითონაც მიუჯდა მაგიდას მისტერ ბლეიკი ფეხზე წამოდგა და თქვა სადილისთვის მადლობა მოვახსენოთ უფალსო. რათქმაუნდა ჯონათანიც წამოდგა და ლოცვისთვის შესაფერისი პოზა მიიღო მაგრამ აქ მისტერ ბლეიკმა შეახსენა:
- ჯონათან გეთაყვა სუფრასთან და მითუმეტეს ლოცვის დროს ჯენტლმენმა ქუდი უნდა მოიხადოს ამასთანავე ეს ოჯახის და უფლის უპატივცემულობაა.
ჯონათანმა ბოდიშიც ვერ მოიხადა. ხუთ წუთში თავის სახლში საწოლზე იწვა თავზე დიდი ბალიში ეფარა და მძიმედ სუნთქავდა.
მისტერ მაკკოი ჭკვიანი კაცი იყო მაგრამ გაიძვერაც ისევე თავისუფლად ეთქმოდა როგორც პროვინციელი. თავის შვილებს მაინც და მაინც ვერ ატყობდა სწავლის სურვილს ოღონდაც რადგან იმხანად ყველა ხვდებოდა რომ ქალაქი სულ სხვანაირი ადგილი იყო უფროსწორედ ეს იყო ადგილი სადაც ცივილიზებული ადამიანები ცხოვრობდნენ ამიტომაც თავმოყვარე ნორმალურ ადამიანს უნდა ეცადა ბედი და ამ ცივილიზებულ ადამიანებს შორის დაემკვიდრებინა თავი. თვითონაც გაუჭირდებოდა იმის გამორკვევა რატომ გაყიდა სახლი და შინაური ცხოველების ფერმა ქალაქში გასამგზავრებლად. თუმცაღა ამბობდა კიდეც შვილებს კარგი განათლება უნდა მივაღებინოო მაგრამ გულის სიღრმეში უცნაურ აზარტს გრძნობდა. სიამოვნებისგან აკანკალებდა ხოლმე როდესაც კვირის ბოლოს მსუბუქად შემთვრალი ჩაუფიქრდებოდა ქალაქის უცნაურ გამოწვევას. ამბობდნენ ქალაქში თუმოხვდები და თუ ფხასაც გამოიჩენ მთელი ქალაქი ფეხქვეშ შეგიძლია დაიგოო.
პირველი ერთი კვირა ხელებუკან გადაჯვარედინებულმა ფეხით იარა ქალაქის ყველა უბანში. აწონ დაწონა ქალაქის ყველა ქუჩა. შეეცადა ჩაღრმავებოდა ჭიანჭველებივით არეული ადამიანების ფუსფუსის საიდუმლოს. მეორე კვირის ბოლოს კი უკვე იცოდა ვინ სად მოდიოდა ვის რა სტკიოდა ვინ სად მუშაობდა ვინ კითხულობდა გაზეთებს ვინ სწავლობდა ვინ ლოთობდა ვის სწყუროდა ვის სციოდა ვის როდის შივდებოდა ვინ ვის რით მოტყუებაში იღებდა ფულს.
ბევრი იფიქრა თუ ცოტა იფიქრა მიხვდა რომ ცოტაღა აშორებდა ნამდვილ მისტერობამდე. ნამდვილი მისტერი ხომ ის არის ვისაც პატივს სცემენ იმის გამო რომ მას შეუძლია ის რაც არ შეუძლიათ არანამდვილ მისტერებს. ნამდვილ მისტერს შეუძლია არანამდვილი მისტერები მასზე დამოკიდებული გახადოს.
ამიტომაც მისტერ მაკკოიმ სოფელში შეგროვილი ფულით იქირავა თოჯინების დანგრეული ფაბრიკა. აქედან ერთი თვის თავზე ყოფილი ფაბრიკის ტერიტორიაზე შეკრებილ ადამიანებთან სიტყვით გამოვიდა.
ძალიან უცნაური ადამიანებით იყო ფაბრიკის მოედანი სავსე. იდგნენ ბევრნი და ყურადღებით უსმენდნენ თავიანთ ახალ მისტერს ორმოცდაათ სანტიმეტრიანი ჯუჯებიდან დაწყებული ორმეტრიანი სქელი ქალებით დამთავრებული. ვის აღარ ნახავდით აქ ცალთვალებს და მეორე თვალ ჩირქიანებს ცალხელებს ცალფეხებს ხელჯოხიან მოხუცებს. შეგეძლოთ გეფიქრათ რომ აქ პირი ჰქონდა დაღებული ჯოჯოხეთს და მიწიდან ახლად ამოსულებს ბოლო ინსტრუქციებს უტარებდა ჯოჯოხეთის გამცილებელი.
მისეტერ მაკკოიმ კი თქვა:
- მოქალაქეებო !
ერთი წლის შემდეგ კი დებატების დროს მერობის კანდიდატმა მისტერ ტომპსონმა თქვა:
- დიახ სწორედაც რომ ღვთაებრივი კომბინაციაა სამსახურში წასვლის წინ დეილი ტელეგრაფი ესპანური ყავა და მისტერ მაკკოის ფუნთუშა.
აი რა თქვა მისტერ მაკკოიმ:
- მოქალაქეებო თქვენ გეძლევათ შანსი შური იძიოთ...
ორი წლის შემდეგ კი ქალაქის ცენტრში გახსნილ საფუნთუშეში მისტერ მაკკოის ქალიშვილმა თქვა:
- მამა ტელევიზორი გაგვიფუჭდა.
- სად არის ტელევიზორი ? - იკითხა ჯონათანმა.
- აი აქ სამზარეულოში - გაუღიმა ელზამ.
ჯონათანი გადახსნილი ტელევიზორიდან ამოჩრილ ნაწილებს მიღმა თამამად უთვალთვალებდა ელზას და ისე რომ ელზას ეჭვიც ვერ აეღო. ასეთ ხერხს ხშირად მიმართავდა დაუკვე იმდენი გამოცდილება ქონდა დაგროვილი ამ საკთხში რომ ძალიან მარტივად შეეძლო განელაგებინა ოთახში ტელევიზორი თავის თავი და ტელევიზორის პატრონის ახალგაზრდა ქალიშვილი. თუ გოგონას მოკლე კაბა ეცვა ან რაიმე ნიშანით მაინც იყო საინტერესო ჯონათანისთვის მაშინ ტელევიზორს დიდხანს აკეთებდა. იყო ისეთი შემთხვევებიც როცა ტელევიზორის რემონტს რამდენიმე დღეზე ანაწილებდა. ხოლო თუ ვინმე მარტოხელა მოხუცს სჭირდებოდა მისი დახმარება ცდილობდა თავი აერიდებინა ან უარეს შემთხვევაში ნახევარ საათში ითავებდა საქმეს.
ელზა უცნაურად მხიარული გოგონა იყო მიუხედავად იმის რომ მასაც ეთქმოდა პროვინციელი ჯონათანმა პირველი ოცი წუთის შემდეგ გადაწყვიტა ტელევიზორის ყუთი არ აეწყო და ერთი კარგად დაკვირვებოდა გოგონას.
გარდა ამის ოთახში ხშირად გადიოდა ჯუჯა და ფუნთუშებით სავსე ლანგრები გაჰქონდა სამზარეულოდან დახლებისკენ. ჯონათანმა შეამჩნია როგორ ათვალიერებდა ჯუჯა ყოველი ოთახის გავლისას. თან მზერას ყოველთვის ჯონათანის შლიაპაზე აჩერებდა. ბოლოს კი ფუნთუშით სავსე თეფშით და ყავით მოადგა ჯონათანს.
- ხომ არ შეისვენებდით სერ ? - მოახსენა ზომაზე მეტად თავაზიანად.
ჯონათანმა თავაზიანად დაუქნია თავი. ჯუჯამ მაგიდაზე დაუტოვა ყავაც და ფუნთუშებიც და სამზარეულოს მიაშურა ისევ. ის ისიყო უნდა ჩაეკბიჩა პირველი ფუნთუშა რომ ლიზამ გადაიკისკისა.
- თუ შეიძლება არ შეჭამოთ. დღეს ჯუჯა ჯილდას მადლიერების დღე აქვს.
რათქმაუნდა ჯონათანი ვერაფერს მიხვდა.
- იცით თვეში ერთხელ ფუნთუშების ფაბრიკის ყველა თანამშრომელს შეუძლია მადილერების დღის უფლება გამოიყენოს. ასე ეძახიან ამას აქ. ასეთ დღეს ნებისმიერ მცხობელს აქვს უფლება ფუნთუშის ცომში ჩააფურთხოს ან მაგალითად ქათმის სკლინტი შეურიოს. ოღონდ ეს ყველაფერი ისე უნდა გააკეთოს რომ ფუნთუშას გემოზე არაფერი დაეტყოს. ჯილდას კეფაზე ჩირქიანი ძიძიობო აქვს მთელი თვის განმავლობაში იფხანს რომ უფრო გაუღიზიანდეს და თან წამოსულ ჩირქს ქილაში აგროვებს ხოლმე. ეჭვიც არ მეპარება რომ თქვენ ზუსტად ჯილდას ჩირქიანი ფუნთუშები გიდევთ თეფშზე.
ფუნთუშის ინკრედიენტზე მეტად ჯონათანას ის გაუკვირდა ელზასთვის ისიც სასაცილო რომ აღმოჩნდა თითქმის ჩაკბეჩილი ფუნთუშის თეფშზე დაბრუნება რომ მოუხდა.
- ოღონდ იცოდეთ სერ თუ სადმე წამოგცდებათ ფაბრიკის სპეციალური თანამშრომლები იზრუნებენ რომ მეორე დღეს ხიდის ქვეშ თქვენი ნაწილები იპოვნონ პოლიციელებმა. აქ სულ ორი შემთხვევის გამო არ ინდობენ თანამშრომლებსაც კი. ერთი როცა მადლიერების დღის საიდუმლოს გათქვამს ვინმე და მეორე როცა ფუნთუშის გემო გამოდის ისეთი როგორიც არ უნდა იყოს მისტერ მაკკოის ფუნთუშის გემო. ასე რომ დღეიდან მოგიწევთ ჩირქიან ფუნთუშებზე იფიქროთ და თან ენას კბილი დააჭიროთ.
ჯონათანმა გაიფიქრა რომ ეს კი ნამდვილად სასაცილო იყო. ალბათ მისტერ მაკკოის ცოლმაც არ იცის მადლიერების დღის წესის შესახებ თორემ გაგების დღეს გაშორდებოდა ქმარს. ქალაქში ყველამ იცოდა რომ ნაბოლარა შვილის გარდაცვალების დღესაც კი არ გამოუტოვებია მისის მაკკოის საკვირაო წირვა.
ასეთი გულუბრყვილო გახლდათ ყველაფერს მაშინვე იჯერებდა ხოლმე. გადაწყვიტა რომ საფუნთუშეში აღარაფერი ესაქმებოდა და სწრაფად შეუდგა ტელევიზორის აწყობას მაგრამ ზუსტად ამდროს ელზამ ფეხი ფეხზე გადაიდო. ოსტატურად შეჭრილი გრძელი მოყავისფრო კაბიდან სკამზე გაბრტყელებული თეთრი თეძო გამოუჩნდა. რათქმაუნდა აქ ორი ვარიანტი იყო და ერთხელ როდესაც ჯონათანი შეეცადა დელიკატურად გამოერკვია ქალები ასეთ სიტუაციებს უნებურად ქმნიდნენ თუ განზრახ მხოლოდ გაკაპასებული ტელევიზორის პატრონის ქალიშვილი მიიღო. ახლაც არ შედგომია ამ შემთხვევის მოტივის გარჩევას ნახევრად აწყობილი ტელევიზორი ისევ ოსტატურად დაშალა დაგოგონას შიშველი სხეულის ნაწილის თვალიერებას მოყვა გულდასმით. მოგეხსენებათ რადგან ჯონათანი თავნახევარი გახლდათ ხოლო მოთხრობა თავნახევარი თხრობა ნახევარ თავზე შეწყდა.
.
ეკლესიის ეზოში სიცივემ გამაღვიძა. თბილად ჩავიცვი და გამოვძვერი ნამიანი კარვიდან. მოსაფიქრებელი მქონდა როგორ ჩამეტარებინა დილის პროცედურები. მაგალითად როგორიც არის კბილების გამოხეხვა. სამი დღე არ მქონდა გამოხეხილი რის გამოც განსაკუთრებული შმორის გემო და სუნი მედგა პირში. გალავნს თვალი მოვავლე. მზე ჯერ არ ჩანდა. მაგრამ მაინც დილა იყო. დილის ტუალეტზე ფიქრი დამეზარა ამიტომაც სიგარეტს მოვუკიდე. უცნაურია არავის ახსენდება ეკლესია განსაკუთრებით საეკლესიო დღესასწაულებში. უკვე დაახლოებით მეექვსეჯერ დასახლებულ პუნქტში თუ მიღამდება ეკლესიას ვპოულობ და მანდ ვიძინებ. ჯერ არცერთი შემთხვევა არ ყოფილა ვინმე სიმშვიდე დაერღვიოს. ეზოს ახლოსაც არავინ არ მოდის. გუშინ შუაღამით მთვრალები პირდაპირ გზაზე ეყარნენ. ფანრის გარეშე მივდიოდი ყურადღება რომ არ მიმექცია და რამდენიმეჯერ წამოვკარი რამდენიმეს ფეხი. ერთადერთმა მანქანამ ჩამოიარა. მთელ სოფელში უკანასკნელი ფხიზელი კაცის დანახვამ ძალიან გამახარა. ხელი დავუქნიე. მძღოლმა გააჩერა კარები გააღო და გადმოვარდა. ჩემი ლაპარაკი არ ესმოდა და გზა გვაგრძელე. მთელი სოფელი გინების სევდიან ხმებში იყო გახვეული. პირველივე გალავნიანი ეკლესია სადაც დავინახე შევედი და კარავი გავშალე.
