ზღვის გამომძიებელი

მივდიოდი ქუჩაში. მზე ყველგან დამყვებოდა და იღლიებიდან ოფლს მასხმევინებდა. შავი მაისური ჩავიცვი. თავი გადავიპარსე. წვერიც. ვიტრინაში ჩავიხედე და ჩემს შრამიან სახეს მწველი მზერა ვესროლე. ახლა უკვე ნამდვილი დეტექტივი ვიყავი. გამოვთვალე რომ შავს ყვითელი მოუხდებოდა, ამოტომაც ფანტა ვიყიდე. ნახევრით წყურვილი დავიკმაყოფილე. დანარჩენი სითხე ფერის გამოსაყენებლად დავიტოვე ბოთლში და ქუჩა გავაგრძელე. ვიფიქრე რა არის ცხოვრებაში მთავარი კითხვა. ფიქრი მართალი არ აღმოჩნდა. გზაში შემომხვდა ჩვეულებრივი ნაცნობი, სამოგზაურო ზურგჩანთით. კითხვა გავმართეთ. მე ვკითხე სად მიდიოდა. მთაში მივდივარ მიპასუხა ნაცნობმა. რაც ძალიან გამიკვირდა. დიალოგი ასე გამოიყურებოდა:
- გამარჯობა
- გამარჯობ გურამ - მომესალმა ნაცნობი.
- საით გაგიწევია ?
- მთაში.
- კიმაგრამ ზღვაზე რატომ არ მიდიხარ ?
- ზღვას რაღაც სჭირს.

ფანტა დავლიე. ბორდიურზე ჩამოვჯექი და საგონებელს მივეცი. მაშინათვე თურქული ტრაილერი გავაჩერე და ბათუმისკენ გავეშურე. ექვს საათში ზღვა გამოჩნდა ჰორიზონტზე. მძღოლს დავემშვიდობე და ზღვასთან მივედი. ზღვა ჩვეულებრივად ღელავდა. ტალღებით ქვებს აგორავებდა და ხმებს გამოსცემდა. კარგად ყოფილა. გავიფიქრე მე და იქვე მახლობელ ლუდის ჩამოსასხმელს მივმართე.

მამაჩემი

როცა ვიყავი ექვსი წლის და არ მქონდა პიროვნება, მამაჩემი უაღრესად მოწესრიგებული ადამიანი იყო. ამავე ასაკში მამაჩემმა ამიხსნა რა არის ორბიტა, მზის სისტემა, მერკური რომ ყველაზე ახლოს არის მზესთან და მთვარე რომ არ არის ნახატი ცაზე და გავს ნავთის ლამპის გარშემო მბრუნავ, საზამთროს გარშემო მბრუნავ, ნესვს, რომელსაც საზამთროს ჩრდილი ეცემა. ასევე რომ ბევრი რელიგია არსებობს და კიდევ როგორ დავწეროთ ელემენტარული პროგრამა საბჭოთა კომპიუტერზე, ბეისიკის ენაზე. მაგრამ ერთხელ:

მივდიოდით ორნი. მამაჩემმა დალია. გაჩერდა რესპუბლიკურ საავადმყოფოსთან. მითხრა ორი რამე: 1. მანდ დამელოდე. 2. მაგათი დედა ვატირე. დადგა ჭიშკართან და საავადმყოფოს ეზოში შეაფსა.  მობრუნებულმა კი აღნიშნა: მაგათი დედა ვატირე.

მივდიოდით სამნი. მე და ჩემი კლასელი. მამაჩემმა მითხრა ერთი რამე: დათო ჩამოყალიბებული კაცია. თვითონ წყვეტს სად გაიაროს და როგორ, რომ ტალახში ფეხი არ ჩადგას. შენ კიდევ მე მომყვები უკან.

ავიღე 20 თეთრი და ვიყიდე ფუნთუშა. შემხვდა სანდომიან ტანსაცმლიანი კაცი. მითხრა: მეგობარო დილიდან არაფერი მიჭამია და ერთ ლუკმას ხომ ვერ მომაკბეჩინებდი? მივეცი. დამიბრუნა ერთი ლუკმა. დანარჩენი შეჭამა. თავი უმწეოდ და დაჩაგრულად ვიგრზენი. წამოვედი და მამაჩემს მოვუყევი ყველაფერი. მამაჩემმა დალია და მითხრა ერთი რამე: არ მაინტერესებს რას მიყვები. კაცი ეგეთ საკითხებზე არ უნდა დაწვრილმანდეს. ვიფიქრე რა სისულელეს ამბობს მამაჩემი.

მივდიოდით ორნი. ერთხელ მამაჩემმა დალია და გაჩერდა და მითხრა ერთი რამე: ჩვენ ვართ სამნი. მესამე არის ეს გოგონა, რომელიც ციგურებით ჩვენს გარშემო დადის. გოგონას უნდა რომ გვაჩვენოს ამას როგორ მოხერხებულად აკეთებს. რადგან ეს არის ქალის ბუნება. ვუყურეთ ათი წუთი და გზა გავაგრძელეთ.

თითქმის ყოველ ღამე როცა ვფსამ მთვრალი, რომელიმე საავადმყოფოს ან დაწესებულების კარებთან, შინაგანი ხმა მეუბნება: რა წესია, ეს რანაირად იქცევი. მე ვპასუხობ: ერთ მაგათი დედაც მოვტყან.

ერთხელ მეგობართან ერთად კომპანია დავაფუძნეთ. მინდოდა მეკითხა მე რამდენი წილი შემხვდება, მაგრამ გამახსენდა რომ კაცი არ უნდა დაწვრილმანდეს და აღარ ვიკითხე.

როდესაც ვინმე ვალს მიბრუნებს, რათქმაუნდა ფულს დაუხედავად ვიდებ ჯიბეში, იმიტომ რომ კაცი არ უნდა დაწვრილმანდეს. ხანდახან სახლში ვითვლი ხოლმე, იმის დასადგენად მევალე სანდო ადამიანია თუ არ.

ისე მომწონს რომ კაცი არ უნდა დაწვრილმანდეს, რომ სულ ვფიქრობ, როდის ვეტყვი ჩემს შვილს. როცა წამოიზრდება, თუ ბუნებრივად არ დაუდგება ამის სათქმელი შემთხვევა, ვინმეს დავიქირავებ, რომ სიმწრით ნაყიდი ჩიზბურგერი სთხოვოს და უკან მხოლოდ ერთი ლუკმა დაუბრუნოს.

მოგვიანებით დამეძინა და სიზმარში ვნახე დედამიწის ორბიტაზე ვიყავით. დედამიწის ატმოსფერო გამჭვირვალე ჟელე იყო და ატმოსფეროში გახვეული პლანეტა ერთი დიდი მწვანე წვეთივით გამოიყურებოდა კოსმოსში. მე და მამაჩემი დამტვრეული თანამგზავრების ნაგავს ვალაგებით. მე ვზარმაცობდი, მამაჩემი შეუჩერებლად მუშაობდა და თან რაღაც ამბებს მიყვებოდა. როცა მორჩა დალაგებას ატმოსფეროში ჩაყვინთა, საიდანაც ბუშტები ამოვიდა.

გურჯაანის ქრონიკები

უდაბნოში შეკრებილ ქვიშის ჯრგჯოში ჯრაგს ჯობი დაეჯრაჯა. მახლოდ ქვიშასა და ქვიშაში დაედო ქვა. გამოირბინა ხვლიკმა და მიაფსა. ქვამ დაიშიშხინა. ნახევარი შარდი ააორთქლა ნახევარი კი ჩრდილქვეშ შეიფარა. ეს დაინახა გურამმა და გული აუჩუყდა. ერთი არყის ჭიქა შარდი ჰქონდა შარდის ბუშტში. მაგრამ კეთილი გახლდათ და რითაც შეეძლო ქვას მიეხმარა. ქვამ გურამს მადლიერებით ეგდო და გურამის შარდიც ხვლიკის შარდს მიუმატა ჩრდილქვეშ. ქვა რამდენიმემაგად უფრო ბედნიერი გახდა.

გურამმა გაიფიქრა ორი კურდღლის შვილი და ერთიც ძაღლის რომ მაპოვნინა რა კარგ ფერმას ავაშენებდი თუ კურდღლები საწინააღმდეგო სქესების იქნებოდნენ. გზაზე მჯდარ კაცს ორი კურდღელი და ერთი ლეკვი გამოართვა და თავისი გამდიდრების გეგმაც გაანდო. მჯდარ კაცს ძალიან მოეწონა გურამის გეგმა და შეუქო. მაგრამ იქვე დასძინა რომ გეგმის თითქმის ყველა პროცენტი ცარიელი გულუბრყვილობა არის. შეიძლება რომელიმე კურდღელს რამე დაავადება შეხვდეს და გეგმის ჩანასახშივე გეგმასთან ერთად მოკვდეს. გურამმა დაამშვიდა და განუმარტა რომ ალტერნატიული გეგმაც ჰქონდა რომელსაც აამოქმედებდა ერთერთი კურდღლის გარდაცვალებით გამოწვეულ ფორსმაჟორულ სიტუაციაში. კერძოდ გარდაცვლილ კურდღელს დაკრძალავდა. ძაღლს აყეფებდა. ხოლო დარჩენილ კურდღელს საცივად გადააკეთებდა. კაცი გაუნაწყენდა და უთხრა რომ საჭმელად არ ჩუქნიდა კურდღლებს და კიდევ ერთი კურდღელი დაუმატა რომლითაც გარდაცვლილ კურდღელს ჩაანაცვლებდა საჭიროების შემთხვევაში.

სახლში მისულმა გურამმა ნახევარი კვერცხით და არყით ისადილა. ყვითელი უდაბნოს ალმურს გახედა ფანჯრიდან. მოეწონა რომ ფანჯარაში ყვითელი ფერი ჩანდა ხოლო სახლში ლურჯი კომპიუტერი და წითელი კლავიატურა ედგა. სხეულში სასიამოვნო ჟრუანტელმა დაუარა რაც სწორნაწლავში დაგროვილმა გადამუშავებულმა საჭმელმაც იგრძნო. განავალი ცნობისმოყვარეობით განიმსჭვალა და სურვილი გაუჩნდა საკუთარი თვალით დაენახა სამივე ფერი, ამიტომაც ტრაკს მოაწვა მაგრამ გურამმა ვერ მიართვა და ტუალეტში გაემართა მეტიჩარა ფეკალიებისთვის თავის ადგილის მისაჩენად. ტუალეტის კარების გაღებისთანავე გურამს ეჭვი შეეპარა თავის სიმკაცრეში. ტუალეტის კარები ღია დატოვა და უნიტზზე ფეხებით დადგა. რითაც განავალს საშუალება მიეცემოდა უნიტაზში ვარდნის დროს წამის მერამდენიმედი დროით დამტკბარიყო ფეხებსშუა ტუალეტის ღია კარების გავლით გადაშლილ ხედით. რომელშიც სამივე ფერი კარგად მოსჩანდა.

კუჭში გასვლის დროს ისეთ საინტერესო თემებზე ჩამოვარდა საუბარი მასსა და გონებას შორის რომ პირდაპირ აღფრთოვანდა. გონებამ დასვა საკითხი თუ როგორი უნდა იყოს კარგი ადამიანი. გურამის აზრით კარგ ადამიანს დახარისხებული უნდა ჰქონდეს აზრები და სურვილები ისე როგორც კარგი სახლი უნდა იყოს დალაგებული. შემდეგ გონებამ დასვა საკითხი. რა არის ადამიანისთვის მთავარი. გურამმა უპასუხა. ზურგჩანთა. გონებამ წარუდგინა კაცი მხარზე გადასაკიდი ჩანთით. შენ არა. გასწია კაცი გვერდზე გურამმა. ზურგჩანთა და არა მხარზე გადასაკიდი. მაჩვენე შენი ზურგჩანთა და გეტყვი ვინ ხარ შენ. მაშინ გონებამ გამოიყვანა ზურგჩანთიანი კაცი. რამდენი ბოთლი გეტევა ? კითხა გურამმა ზურგჩანთიან კაცს. ამ დროს ტუალეტის იატაკზე გამოვიდა ნამის ჭია. ეტყობოდა უნდოდა ესარგებლა შემთხვევით და ღია ტუალეტის კარებიდან სახლში გასულიყო. მაგრამ ზღუდეზე ფეხი უსრიალდებოდა და ისევ ტუალეტის იატაკზე ვარდებოდა. გურამმა შეუთვალა მოვრჩე ტრაკის გამოწმენდას. ჩამოვალ უნიტაზიდან და ჩუსტს დაგაბიჯებ ! არ უყვარდა გურამს ჭიები. წმენდა გააგრძელა და ზურგჩანთიან კაცს მიუბრუნდა. რამდენი ჯიბე გაქვს ?  What ? უპასუხა კაცმა. ა უცხოელი კაცი ყოფილა. არ ვიცი ინგლისური. უთხრა გონებას გურამმა. ნამის ჭიამ მეასე გასვლის ცდაც უშედეგოდ დაამთავრა. გურამმა ტრაკში გამოსმულ ქაღალდს დახედა. ქაღალდი უკვე ღრუბელივით სპეტაკი თეთრი იყო. რაც წმენდის დასასრულს ნიშნავდა. ნამის ჭიის ბედზე დაფიქრდა. ისიც ისე დადის ტუალეტში როგორც მე უდაბნოში. რაღაც საერთო გვაქვს. ამიტომ იყოს აქ. მაინც ტუალეტს ვერ გასცდება. თან არ იკბინება.

გურამმა ხელები დაიბანა. კომპიუტერი ჩართო და ფეისბუქში შევიდა. 1 ფრენდ რექუესთი ქონდა უდაბნოს ქვისგან. გურამმა დაიმატა ქვა მეგობრებში და თავის შესაქცევად ქვის ფოტოალბომების დათვალიერებას შეუდგა. როგორც ჩანდა ქვა ბედნიერი გახდა მის ჩრდილში დაგროვილი შარდით რასაც ბოლოს დადებული რამდენიმე ფოტოთი უსვამდა ხაზს. ქვა ონლაინ იყო. გურამმა მიწერისგან თავი შეიკავა.

ძაღლს შეხედა. შენ რომ ყეფას დაიწყებ ნამის ჭია ტუალეტის კარის ზღუდეზე ავა. ამის ჩალაპარაკებას ცუდად დაემთხვა გურამის ფერმის გეგმის ჩაშლა. მამალი კურდღლები დედალ კურდღელს ყურადღებას არ აქცევდნენ და ერთმანეთთან სექსით დაკავებულიყვნენ. ოთახში ფეისბუქის მესიჯის ხმა გაისმა. გურამს გული აუჩქარდა. ფაქტი იყო ქვა სწერდა რადგან ფეისბუქში მეტი მეგობრები არ ყავდა. არყის ნახევრად სავსე ბოთლი აიღო და კომპიუტერს მიუჯდა. მალევე გაუგეს ერთმანეთს. ქვამ პაემანზე დაპატიჟა მხოლოდ ერთი პირობით თუ ნამის ჭიას ტუალეტიდან გამოუშვებდა. ქვას უნდოდა რომ მის ქვეშ დაგროვილ სინესტეს სიკეთეში ეპოვნა დანიშნულება. ქვის ქვეშ დაგროვილ სინესტეს რა ფასი აქვს თუ ნამის ჭია არ გამოყენებს. გურამმა ცოტა კი იეჭვიანა მაგრამ მაინც დასთანხმდა ქვას. კურდღლების გამრავლებიდან მაინც არაფერი გამოდიოდა და ქვასთან მეგობრობაც არ ჩაშლილიყო. ქვამ ასევე სთხოვა გურამს გამოსვლის წინ ბევრი წყალი დაელია.

შუაღამისას გურამი ჩუმად გაიპარა სახლიდან. ისე რომ ნამისჭიას არ გაეგო. რომანტიულ ვარსკვლავებიანი ღამე იყო. ქვასთან მოფსმა მოუნდა. მოფსმის დროს ცაში აიხედა და რძიანი გზის გალაქტიკის სპირალის ხაზი დაინახა რომელიც მთელ ცას გასდევდა ზოლად და ჰორიზონტზე უერთდებოდა უდაბნოს. გურამი დაფიქრდა გამოყლევდა და მოკვდა.

მარიამობა

ეკლესიის ეზოში სიცივემ გამაღვიძა. თბილად ჩავიცვი და გამოვძვერი ნამიანი კარვიდან. მოსაფიქრებელი მქონდა როგორ ჩამეტარებინა დილის პროცედურები. მაგალითად როგორიც არის კბილების გამოხეხვა. სამი დღე არ მქონდა გამოხეხილი რის გამოც განსაკუთრებული შმორის გემო და სუნი მედგა პირში. გალავნს თვალი მოვავლე. მზე ჯერ არ ჩანდა. მაგრამ მაინც დილა იყო. დილის ტუალეტზე ფიქრი დამეზარა ამიტომაც სიგარეტს მოვუკიდე. უცნაურია არავის ახსენდება ეკლესია განსაკუთრებით საეკლესიო დღესასწაულებში. უკვე დაახლოებით მეექვსეჯერ დასახლებულ პუნქტში თუ მიღამდება ეკლესიას ვპოულობ და მანდ ვიძინებ. ჯერ არცერთი შემთხვევა არ ყოფილა ვინმე სიმშვიდე დაერღვიოს. ეზოს ახლოსაც არავინ არ მოდის. გუშინ შუაღამით მთვრალები პირდაპირ გზაზე ეყარნენ. ფანრის გარეშე მივდიოდი ყურადღება რომ არ მიმექცია და რამდენიმეჯერ წამოვკარი რამდენიმეს ფეხი. ერთადერთმა მანქანამ ჩამოიარა. მთელ სოფელში უკანასკნელი ფხიზელი კაცის დანახვამ ძალიან გამახარა. ხელი დავუქნიე. მძღოლმა გააჩერა კარები გააღო და გადმოვარდა. ჩემი ლაპარაკი არ ესმოდა და გზა გვაგრძელე. მთელი სოფელი გინების სევდიან ხმებში იყო გახვეული. პირველივე გალავნიანი ეკლესია სადაც დავინახე შევედი და კარავი გავშალე.

ხოლო როდესაც ნიკოტინი კუჭამდე მივიდა მივხვდი რომ აზრი აღარ ქონდა წინააღმდეგობის გაწევას სწორნაწლავთან. საზრიან მღვდლებს წინ დაეხედათ და ეზოში მომუშავე მუშებისთვის ტუალეტის აშენებაც დაევალებინათ. ნახვრეტის თავზე მოვთავსდი და მადლიერების გრძნობით გავიმსჭვალე. კუჭში გასვლის დროს ბევრ საინტერესო თემაზე ვიმსჯელე. მაგალითად დროის ნებისმიერ მოცემულ შუალედში ყველა ადამიანი ატარებს მუცლით განავალს. მღვდელის ნაწლავებიც სავსეა მაშინაც კი როცა საკურთხეველში იმყოფება. კარგი იქნებოდა საკურთხეველში შესვლის წინ ნაწლავებს ირეცხავდნენ. პირველად გული დამწყდა იმაზე რომ ფიქრისთვის ასე პროდუქტიული დრო ისედაც ცხადი ფაქტების კონსტანტირებაზე დავკარგე როდესაც შემეძლო უფრო მნიშვნელოვანი საკითხები გადამეწყვიტა ხოლო მეორედ იმაზე რომ მღვდლებს ხელების დასაბან სისტემაზე არ ეზრუნათ. ჯერ ნამიან ბალახს ვუსვი ხელები და უფრო გულმოდგინებით ფრჩხილები მერრე მთელი ბოთლი სასმელი წყალი დავხარჯე. რის მიუხედავად მომდევნო ღერი სიგარეტი თითქმის ხელშეუხებლად ჩავიდე პირში.

ასეთი კანონზომიერება არსებობს ბუნებაში. დილით ადრე მხოლოდ საქმიანი ადამიანები დადიან გზებზე. ღამით შეიძლება სასიკვდილოდ გაგიმეტონ მაგრამ მზის გამოჩენამდე თუ ადამიანი გარეთ გამოდის გაუვნებელყოფილი და უწყინარია. ოღონდ ეს ისეთი დილა ჩანდა მშრომელი ადამიანებიც ვერ წევდნენ თავს. ძალიან დამწყდა გული ვინმე გოგონასთან ერთად რომ არ გამეღვიძა კარავში. მარტოობიდან ფიქიკურ შეშლილობამდე თითქმის არ არის საზღვარი. ზოგიერთ ადამიანს არ შეუძლია უზრუნველყოს თავის არა მარტოობა ყოველთვის.

მაგ სოფელს გავცდი განსაკუთრებით მსმელი ხალხი სადაც ცხოვრობდა. კიდევ რამდენიმე სოფელი გავიარე მშიერი ძაღლების მეტი არაფერი შემხვედრია გზაში. ძალიან მომშივდა. იმიტომ კიარ დილით საჭმელი რომ არ მქონდა ნაჭამი. უბრალოდ ორი დღე ვერაფერი ვჭამე. ყველა მთვრალი იყო ვერავისთან ვერ მივედი თხოვნით.

შემდეგ გენიალური არგუმენტი მომივიდა. დილით ჩვეულებრივი ადამიანებიც ნაკლებად აგრესიულები უნდა ყოფილიყვნენ. უფრო მოგვიანებით ეგეც სულერთი გახდა. ისიც კი ვიგრძენი როგორ შევიდოდი ვინმეს სახლში. დამუკიდებლად მოვძებნიდი პურის ქვაბს. შევჭამდი პატრონის თვალწინ რამდენიმე ნაჭერს. მოვთხოვდი წყალს. ვეტყოდი გამარჯობას და თუ რამე კრიტიკულ კითხვას არ დამისვამდა დავემშვიდობებოდი.

აქედან თხუთმეტ წუთში სახლის ეზოში ვიყავი. არც ძაღლი ყავდათ არც მამალი. მასპინძელოს დაძახება არ მინდოდა. დილამშვიდობისას და გამარჯობას ვყვიროდი. კაციშვილმა არ გაიღვიძა. არადა ეზოში ნედლი საზამთროს ქერქები ეყარა.

მომდევნო ეზოში დიდი დაბმული ძაღლი დამხვდა. კარგი ყეფა ამიტეხა. სახლის კუთხიდან მოხუცი ქალი მოდიოდა. ზედაც არ შემომხედა ისე გააგრძელა გზა საქათმისკენ. ჩაყარა შიგნით სავარაუდოდ სიმინდი. ერთი პირობა ვიფიქრე ყრუ ხომ არ მახლავდა. მარრა რომ მოტრიალდა ძაღლს დაუყვირა გაჩუმდიო. ძაღლიც გაჩუმდა. ძაღლს რაღაც ღირსეული სახელი ერქვა. ვერ დავიმახსოვრე. მოხუც ქალს ასე მივმართე:

გამარჯობა დიდი ბოდიში რომ გაწუხებთ დილით ადრე ერთი ნაჭერი პური ხომ არ გექნებათ ?

ამ ქალმა მიიდო ხელი ლოყაზე და მკითხა რომელი ვიყავი. ვუთხარი რომ აქაური არ ვარ. თან ოდნავ გვერდულად დავდექი დიდი ზურგჩანთა რომ დაენახა. ორი დღეა გზაში ვარ მეთქი და პურის ფული სულ გამომელია.

მოვიდა ახლოს. ნელა დადიოდა ძალიან. წელში მოხრილი. შემომხედა. გულუბრყვილოდ გაღიმების მეტი რა ვიცოდი. იმედი დავიტოვე ასე ახლოს მაინც ხედავდა.

მაინც ვერ გიცანი. თქვა ბოლოს.

სადღაც პირველი სართულის ბნელ ნესტიან ოთახში შემიპატიჟა. მითხრა არაყი აღარ მაქვს ღვინო დამიტოვეს ბიჭებმა შარშან და მაგას გამოგიტანო. წავიდა. ათი წუთი არ გამოჩენილა. ძალიან მოუვლელი ოთახი იყო. ძველი წითელი ფიცრებით იატაკზე. ყავისფერი ავეჯით. ცარიელი ცემენტის კედლებით. რაღაც პატარა საანგარიშოიანი და საათიანი დაფა ეკიდა. საათი გაჩერებული იყო. დაფაზე ეწერა "ივანე გარდაიცვალა 17 დეკემბერს" და წელი.

მომიტანა სპრაიტის პოლიეთილენის ბოთლით სტაფილოსფერი ღვინო. სამი ნაჭერი პური. ნახევარი ყველის გუნდა. რამდენიმე დღის წინ შემწვარი ცივი კარტოფილი. გამომიღო გაბზარული თეფში რომელსაც ისევე ესაჭიროებოდა გარეცხვა როგორც გვერდებ ამოტეხილ უკვე გაშავებულ თლილ ბროლის ჭიქას.

ასე ხუთი წელი იქნება ყლეზე მკიდია სადღეგრძელოებიც და სუფრა. ქუჩაში ვსვამ არაყს და სახინკლეში ვჭამ ხინკალს ლუდის მიყოლებით. მარრა რეავ მაინც მასპინძელი იყო და ვიდრე დავლევდი ივანეს ხსოვნა იყოს თქო. გაგიმარჯოს შვილოო მითხრა ქალმა.

ვკითხე შვილები თუ ჰყავდა. კი მყავსო უნდა ჩამოსულიყვნენ გუშინ და არ ჩანანო.

მეორე ჭიქაზე ვუთხარი დიდხანს ეცოცხლა.

მიპასუხა ჩემი ხნის მოიყარეო.

შენ ჭამე და მე ეხლავე მოვალო. კიდევ ერთი ჭიქა დავლიე უსადღეგრძელოდ. მაინც ცუდ ხასიეთზე ვიყავი. ცუდი გაკეთებული შაქრიანი ღვინო იყო. დაბრუნდა კალათით. დიდი მადლობა მეთქი. შენთან ერთი თხოვნა მაქვსო. სასაფლაომდე გამომყევიო. მარტო აღარ შემიძლია სიარულიო.

ვიფიქრე ჯანდაბას გავყვები. ერთი საათი მაინც ვიარეთ სასაფლაომდე. კიდევ ერთი საათი საფლავს ვერ მივაგენით. თან ეს ზურგჩანთაც წამოვათრიე. შემეშინდა ვინმე არ შესულიყო ამ ქალის სახლში. მერრე აღვაწერინე საფლავი. დავსვი ვიღაცის საფლავის სკამზე. ყველა საეჭვო საფლავს სურათი გადავუღე და ვკითხე რომელი იყო. მაგ პატარა ეკრანში რა დავინახო სათვალე არ წამომიღიაო. ვიღაც კაცმა გამოიარა გამარჯობა უთხრა და მოიკითხა. როცა წავიდა ქალმა თქვა საიდანაც მოვიდა მაქეთ წავიდეთო. სადღაც გადავუხვიეთ. ოთხი დამპალი ჯოხი ერჭო საფლავის კუთხეებში. მავთულით გადაბმული. მარტო მანდ არ ჩანდა საჭმელები დაყრილი. შემრცხვა მაგრამ მაინც ვკითხე ეს ხომ არ არის. არც წარწერა ქონდა არც ჯვარი. კიდევ კარგი ეგ აღმოჩნდა. დაიწყო ბალახების დაგლეჯვა. მეც მივეხმარე. კალათიდან ამოალაგა რაღაცეები. მე ღვინო მომცა ისევ და დალიეო. დავლიე. დავჯექი მოშორებით. ვიჯექი ასე დიდხანს. ის ქალი იდგა საფლავზე. ხმა არ ამომიღია. არც რამეზე მიფიქრია. ოთხი ღერი მოვწიე. ბოლოს წამოვედით.

რაღაც მურაბები გამომიტანა. წაიღეო. მადლობა გადავუხადე და წამოვედი. გამოვცდი სახლს მაგრამ მივტრიალდი უკანი ისევ. ეზოში იჯდა სკამზე და ძაღლს უყურებდა. რამე ხომარ დაგრჩაო. ახლოს რომ მივედი ცუდი სუნი ასდიოდა და ჩახუტება გადავიფიქრე. გზაზე თბილისის მარშრუტკა შემხვდა. გვერდზე ახალგაზრდა გოგონა მომიჯდა. ძალიან ლამაზი იყო. მთელი გზა ვფიქრობდი რომ მისი სახის უკანაც თავისქალა იმალებოდა ისეთი როგორებიც საფლავებშია. ჩამოსვლის დროს მძღოლს ვუთხარი ბოდიში ფული არ მაქვს თქო. მძღოლს არაფერი უთქვია.

გასტრონომი

თოვლიანი დღე იყო. ძალიან გვშიოდა. ჩადგმულ ჯიხურში კარგი ხორცები იცოდნენ. რომ ვუახლოვდებოდით მეგობარი ცოტა შორი გზით წავიდა. კუჭი მეწვოდა უკვედა ვუთხარი ბარემ ბათუმიდან მოვუაროთ თქო. ბათუმინდან არა მაგრამ დიდუბეში მივხვდით რომ ბავშვურად ვიქცეოდით და უკან დავბრუნდით. ჯიხური დაკეტილი დაგვხვდა. ხელები ჩამოყრილი გვქონდა უკვე. გზასაც გამდგრები ვიყავით მაგრამ ერთი ბიჭი დავინახეთ აფთიაქთან გემრიელად ილუკმებოდა დიდ თეთრ ბლინებს და ლიმონათსაც აყოლებდა ერთჯერადი ჭიქით. სხვარა გზა იყო შევედით ჩვენცდა ჩიზბურგერიდა გაზიანი სასმელი ვითხოვე. ჩემმა მეგობარმაც იგივე ოღონდ ატმის წვენით. ორმაგი მომიტანეს ასპირინის დიდი ფილებით შუაში ომეპრაზოლით და ანალგინით შეკმაზული. ვერ გეტყვით რომ უგემური იყო. პიცასაც გეახლებოდით სიამოვნებით მაგრამ ფული აღარ გვრჩებოდა. თან ჩემს მეგობარს რაღაც სმექტას ატმის წვენი მოეწონა. სამჯერ გაახსნევინა ჭიქაში. მე საერთოდ მარტოსული ადამიანივარ. დამომეჩვენარომ ყველაფერთან ერთად დახლიდარმა გამიღიმა. ხალათის მკერდზე დამაგრებულ წარწერას რომ დავუწყე გარჩევა ერთხელაც აღარ შემოუხედავს.  მკერდი მკერდია ჰო ყველას გვაქვს ეტყობა მარცხენაზე რაღაც ჭირდადა შინაგანი ტკივილი გაახსენდა მაგასთან დაკავშირებით. ყოველშემთხვევაში წამოსვლისას ნოშპის სათითაო აბი დაგვირიგეს კბილის საჩიჩქნად. იმ საღამოს ჩემი მეგობარი დაბერდადა მოკვდა. მაინც კარგია ბოლოს ერთად რომ ვისადილეთ. ეგ ბოლო მეგობარი იყო. აი ასეთი კარგი მეგობარი მყავდა. თქვენ კიდევ არ იცოდით.

.

ყოველ დილით

ყოველ დილით.
გარიჟრაჟზე.
ვიღვიძებ.
მაშინვე ვიხდი საბანს.
ვდგები და ვიღიმები.
ვაკვირდები როგორ მშვიდად სძინავს ჩემს შვილს.
ვკოცნი შუბლზე. მიშორებს.
თავზე ვადებ ხელს და მშვიდდება.
გრძნობს რომ მამა ვარ.
ძილს აგრძელებს.
მივდივარ ღუმელის ასანთებად.
რადგან ოთახები უნდა გათბეს.
როცა გაიღვიძებს არ შესცივდება.
სითბოს დადგომამდე პირს ვიბან.
იღლიებში დეოდორანტს ვისვამ.
ტუალეტში შევდივარ და გამოვდივარ.
ჩაიდანს ვადგამ და ძილიც მერევა.
ხელს ვუწევ მაღლა.
როცა ვუშვებ ლოგინზე უვარდება.
ყურში ვუჩურჩულებ ანდაზებს ადრე ამდგარ ცხოველებსა თუ ადამაინებზე.
ცოტა ხანში უკვე ეღიმება.
მაგრამ თვალების გახელა ისევ ეზარება.
ვუყვები რამხელა თოვლი არის მოსული გარეთ.
ნაძვის ხეები კი სულ გათეთრებულან.
თვალებს ახელს.

ყოველ დილით.
ვიღვიძებ ალიონზე.
ჩემს ცოლს საბანს ვუსწორებ.
თმებს ვუწევ.
კისერში ვკოცნი.
ხელს ვუყოფ ტრუსიკში.
მიშორებს.
მივდივარ სარკესთან.
ვიღიმები.
ვიხეხავ კბილებს.
ვისვამ დეოდორანტს.
შევდივარ ტუალეტში და გამოვიდვარ.
ვანთებ ღუმელს რომ ოთახში სითბო იდგეს.
ვსვამ ჩაის.
ვატან კარაქიან პურს ვაშლის ჯემით.
ვუწევ ხელს მაღლა და ვუშვებ.
უვარდება ლოგინზე.
ყურში ვუჩურჩულებ ამერიკის პრეზიდენტების სახელებს.
ეღიმება მაგრამ არ იღვიძებს.
ვუყვები რომ გარეთ მშვენიერი ამინდია.
თოვლი ჯერ არ დევს.
თვალებს ახელს.

ყოველ დილით.
იღვიძებენ ძაღლები.
ბეღურები.
მამლები.
დასხვა გარეული ან შინაური ცხოველები თუ ფრინველები.
ცივა და გაღვიძება არ მინდა.
ღუმელი კედლის კუთხეში დგას.
დეოდორანტი პიანინოს თავზე.
კბილის ჯაგრისი აბაზანის თაროზე.
უნიტაზი ტუალეტში.
საქმე კი არაფერი მაქვს.
ამოდის მზე.
ჯერ ფეხებზე მცხება.
ვმალავ საბნის ქვეშ.
შემდეგ ზურგზე საბნის გავლით.
ბოლოს სახეზე მანათებს.
თვალებს ვახელ.

მარი როგორც მარი

კრაკოვი. 4 დეკემბერი. პირველად გავიღვიძე. ძალიან მრცხვენია ოღონდ არ ვიცი რატომ. საშვილოსნოს უკანა კედელი მტკივა. სხვამხრივ ტანზე სილურჯეები არ აღმენიშნება. მოსწავლეებს ალბათ თვალებში პირდაპირ უნდა ვუყურო.

კრაკოვი. 5 დეკემბერი. პრინციპში ერთმხრივ კარგია ჯერ არ ვბერდები. მთავარია დირექტორი ან დაცვა არ ყოფილიყო. საერთოდ რატომ ვნანობ. მარრა მახსოვდეს მაინც. დღეიდან ისევ აღარ ვსვამ. მთელი დღე ავტობუსით დავდივარ. ტელეფონს მოგვიანებით ჩავრთავ. ნეტავ გამოტოვებული ზარების სერვისი ავტომატურად არ იყოს გააქტიურებული. მსიამოვნებს გზების ყურება ფანჯრიდან როგორც ადრე. მაგრამ ეს მელანქოლია არ მსიამოვნებს. სამწუხაროა რომ ჩემგან არაფერი გამოვიდა. მასწავლებელი ხდება ის ვისგანაც არაფერი გამოდის. მუსიკის მასწავლებელი რაჩემიყლეა.

7 დეკემბერი. კრაკოვი. რაკარგი მოვიფიქრე რომ აიფონში დღიურს ვწერ. როგორც კი ჩავრთე მოსწავლეებმა დამირეკეს. ხუთმა ერთად. ღმერთოჩემო. რაღაც წვეულებაა. Respawn party. მივდივარ აბა რაყლე ვაკეოთო მარტომ.

7 დეკემბერი. კრაკოვი. What the fuck ? გავიხედოთდა ვაჟბატონი დგას ავტობუსში. ათი წელია არ მინახავს. ან კრაკოვში საიდან მოხვდა. ჩახუტება ხომ არ იცის. ხელები მაღლა ქონდა აწეული მერომ ჩავეხუტე. არადა ხომ ვიცი როგორ უნდა მაგასაც. ძალით ჩამოვაწევინე ხელები წელზე. თხუთმეტი წუთი ასე ვიმგზავრეთ. ხმა არ ამოუღია მეკიდევ ტირილი მინდოდა. კიდევ კარგი ტელეფონი ჩავრთე და წვეულებაზე მივდიოდი. მერრე ცოტა გავმხნევდი. რადროს ტირილი იყო. ეგ ხელი ტრაკზე დავადებინე. ისევ მე თორემ ეგხო რამის მომფიქრებელი არ არის. წავიყვანე ჩემთან. რამის არ წამომყვა. ვუთხარი აბაეხლა დროზეთქო. გზაში პოზას ვიფიქრებდი. რამე განსაკუთრებული მინდოდა. თან ვულგარულიც რომ არ ყოფილიყო. თან ეგ ახლა ალბათ ალუბლის გემოს გრძნობდა პირში რომგეკითხა და გული ქონდა აჩქარებული. ვკითხე მეგობრები გყავს აქთქოდა კი ღვიძლიო. ო და ისეთი მოვიფიქრე ცრემლი მომადგა. ოთახში რომ შევედით სკამზე დავსვი. მუხლებზე გადავაჯექი. არადა გადავაჯექი რა ცუდად ჟღერს მე სხვანაირად გავაკეთე ეგ. სახე დავუჭირე და ვტიროდი. რამდენი ხანი ველოდებოდი ამას. ვიცოდი რომ როდესღაც ასეც მოხდებოდა. ოთახში თბილოდა მაგრამ გახდას კიარ აპირებდა მე რომ არ მექნა იჯდებოდა ეგრე ალბათ. მერრე კალთაში ჩავუჯექი  და ზურგით მივეყრდენი. რამის წელში გამწყვიტა ისე შემომხვია ხელები. ძალიან უჭირს ემოციების გამოხატვა. ისე რა კარგი კვნესა ვიცი. სამეფო პირდაპირ. მეამაყება რომ მახსენდება. კიდევ წელი გამიოფლიანდა.

8 დეკემბერი. კარგია რომ მინეტის გაკეთება არ მთხოვა. პრინციპში უარს არ ვეყტოდი ისე მიყვარდა იმ მომენტში. გეგონება სულის ნახევარი შევივსე დაკარგული ნაწილით. ძალიან მომენატრა ბავშვი და ქმარი. აეროპორტში მივდივარ რომ დავხვდე. ბავშვს კრაკოვს დავათვალიერებინებთ. თავს მშვიდად ვგრძნობ. ერთი კვირა ვიქნებით და უკან დავბრუნდებით. გავინაბები ოჯახურ იდილიაში. როგორ მიყვარს ეგ წინადადება.


.

ვარლამი ყველგანმავალი

პირველი წინადადება. მეორე წინადადება. ღამით აცივდა. მეოთხე წინადადება. კორპუსებს შორის თოვლი მოვიდა. ნუ სხვაგანაც მოვიდა. ორი ბეღურაც არ ჩანდა. ალბათ სადაც დაიძინეს ფეხებით მიეყნინნენ. გაიფიქრა ვარლამმა. წინა დღით რომ სვამდა ადრე გაიღვიძა. მაშინ როცა თოვლი ლურჯი იყო ლამპიონებთან ახლოს და ყველგან.

ვარლამს ძირითადად არ გამოსდიოდა ადამიანის ძირითადი აქტივობები რის გამოც განსხვავებული ნიჭი განუვითარდა. ანუ ფიქრი გახდა ვარლამის მთავარი საქმიანობა. თითქმის ყველაფრის მოფიქრება შეეძლო. იმისაც თუ როგორ ქონოდა წარმატება დანარჩენ აქტივობებისას. მაგრამ ამეების მოფიქრებას ყოველთვის მომავლისთვის დებდა რადგანაც ეგ დიდ მობილიზებას მოითხოვდა. განსაკუთრებით სიამოვნებდა ფიქრისთვის გემრიელი საჭმელის და სასმელის მიტანება.

თავიდან ვერ აკეთებდა გემრიელ საჭმელს და საჭმელს საერთოდ. მაგრამ ერთხელ გადაწყვიტა რომ საჭმლის შექმნაზე ფიქრში დახარჯული დრო უკვე შეიძლებოდა ტყუილად დახარჯულად არ ჩაეთვალა. იყიდა მასალა. ტაფა და სხვადსხვა ხელსაწყოები. ერთი კვირის განმავლობაში დღეში დაახლოებით სამ საათს ფიქრობდა. დაადგინა სხვადასხვა ნახევარფაბრიკატებს და ნედლეულს შორის შესაძლო კავშირების და კომბინაციების სავარაუდო შედეგები და მათი ტაფასთან შესაძლო კავშირისას მოსალოდნელი გემოს კანონზომიერების თავისებურებები. მოგვიანებით აღმოაჩინა შემდეგი ფაქტები:

1. მარილი არის აუცილებელი.
2. არსებობენ საჭმელები რომლებშიც ბოსტნეულის გემო დომინირებს და ასეთს დაარქვა ბოსტნეულის ტიპის.
3. არსებობენ ხორცის ტიპის საჭმელები. მაგრამ კვერცხიც ხორცის ტიპი საჭმელია. როდესაც მაგალითად შემწვარი კვერცხი კუჭში ჩადის აღძრული შეგრძნება ძალიან გავს ხორცის ჭამის დროს აღძრულ შეგრძნებას.
4. მთავარია ტაფა გააცხელო და მერრე დადო ზედ საჭმლის მასალა. სხვა შემთხვევაში მიიწვავს.
5. ტომატს შეუძლია დანარჩენი ინკრედიენტების გემოების გადაფარვა. ასევე ხახვს.
6. იმისთვის რომ საჭმელი გემრიელი გამოვიდეს წინასწარ უნდა წარმოიდგინო საჭმელის გემო და ყოველი ახალი ინკრედიენტი ტაფაში საჭმლის საბოლოო გემოსკენ გადადგმული ნაბიჯი უნდა იყოს.
7. იმპროვიზირების შემთხვევაში ყველაზე მნიშვნელოვანია ერთმანეთში ურთიერთგამომრიცხავი კომპონენტები არ შეურიო.

ზუსტად ვერ გადაეწყვიტა კუჭის წყლული ჰქონდა თუ უბრალოდ კარგად გამოსდიოდა კულინარიაზე ფიქრი. მაგრამ ყოველთვის თვითონ არ იმზადებმდა. თვლიდა რომ საჭმლის ჭამით მიღებული სიამოვნება ვერ აბალანსებდა მომზადებაზე ფიქრში დახარჯულ დროს.

როდესაც სვამდა თავს თავიდან გაცილებით კარგად გძნობდა. ხოლო თუ მარტო სვამდა და მთვრალი ვერაფერს კარგს ვერ მოიფიქრებდა განწყობა უფუჭდებოდა. ერთი პირობა ყველა საკითხთან დაკავშირებით თავის შეხედულებებს აგროვებდა. ბევრი ფიქრისგან თუ სმისგან დროთა განმავლობაში მოვლენების ზედმეტად სენტიმენტალურად აღქმაში გამოიჭირა თავი. მაგალითად ჯერ კიდევ თუ ბნელოდა და თოვლიან კორპუსებიან ტროტოარებს ხედავდა თან ლამპიონებით განათებულს უცნაურ ხასიეთზე დგებოდა. დავუშვათ ზაფხულში შეიძლებოდა მონატრებოდა ეგ შეგრძნება და დისკომფორტი ეგრძნო.

გოგონებს მოსწონდათ ვარლამი როდესაც საინტერესოდ იქცეოდა. მაგრამ ვარლამს არ შეეძლო ყოველთვის საინტერესო ყოფილიყო ან კარგი ხასიეთი შეენარჩუნებინა დიდხანს. სამაგიეროდ თვლიდა რომ არსებობდნენ ისეთი გოგონები რომლებსაც ყველანაირი ვარლამი მოეწონებოდათ. ასეთი ვინმეების მოძებნა კი დიდ დროს და თავის დახვეწას ითხოვდა. უფრო ადვილად ეჩვენებოდა გოგონებს მოეძებნათ ვარლამი ვიდრე პირიქით. ამისათვის სულ ფიქრობდა რამე დიდის გაკეთებაზე.

კარგი არაფერი გაახსენდა. ჩაის დალევის შემდეგ პოეზია იგრძნო. დაწერა ლექსი "ჩაის ბოლოდან მეორე ყლუპი". ლექსი ასე იყო - ჩაის ბოლოდან მეორე ყლუპი კარგია. შევიდა უნიტაზთან. სამმაგი ნაკადით მოფსა. რის გამოც გაიფიქრა რომ კარგი დღე იქნებოდა. არც ისე ხშირად ხდება რომ ადამიანი ორმაგი ნაკადით ფსავდეს. მაგრამ ძალიან ცოტაა ისეთი შემთხვევა რომელიც სამმაგი ნაკადით მოფსმას გულისხმობს.

სიარულის შემდეგ ზოოპარკზე გადამავალ ხიდზე მოხვდა. ორი მურა დათვი. ორი ბენგალიური ლომი. ორი კუმაონის ვეფხვი დადიოდა თოვლიან სამ ვოლიერში. გამარჯობის თქმის მსგავსის თქმა მოუნდა. წინკმლავი განმკლავი ზემკლავი.

ახლა რაც შეეხება საქმეს. ყველაფერი მდგომარეობდა ჩანთაში. რომელიც მდგომარეობდა ქალაქში. რომელშიც მდგომარეობდა კორპუსი. რომელთანაც მდგომარეობდა ტანსაცმელი. რომელიც ემოსა ვარლამს. ანუ ჩანთა და ტანსაცმელი. რატომ ?

რისგან შედგებოდა ვარლამი. ქურთუკი შარვალი ჯემპრი ჯემპრი პერანგი ბათინკი წინდა საცვალი ხელთათმანი ფლიაგა სანთებელი სიგარეტი კევი ბრიტვა სარკე დეოდორანტი ფლეშკა მობილური. და ჩანთა ამ ყველაფრისთვის. კსტაწი ორი ქუდი ჰქონდა. შავი და სტაფილოსფერი. ჩანთა მოუხერხებელი იყო ღამის ლაშქრობებისთვის. ჩანთა იყო მხარზე გადასაკიდი. რა არის ღამის ლაშქრობა. ეს არის ესეთი რამე როცა სვამ და სადმე წასვლის ხასიეთზე მოდიხარ. შეიძლება იყოს ზღვაზე. შეიძლება იყოს ქალაქის მეორე ბოლოში ლიანდაგებიან მიტოვებულ ვაგონებთან. და ეგრე შემდეგ. მარტო არა რათქმაუნდა. არც ბიჭთან ერთად.

ვარლამი უნდა იყოს მობილური. დათვრეს იქ. გამოფხიზლდეს მანდ. ჩანთა ხელს უშლის. რა ქნას რა ქნას.

აი ზუსტად ამაშია აზრი. ბედად ისეთი ქურთუკი იყიდა ყველაფერი რომ ჯიბეებში ეტეოდა.

- ეს კარგია - თქვა ვარლამმა - ყველგანმავალი - გაიფიქრა ვარლამმა.

.

ამერიკელი ჯარისკაცი

ათ აგვისტოს სუპერმარკეტში ამერიკელ ჯარისკაცს კანფეტი დაუვარდა შვიდმა ქალმა და კაცმა ერთდროულად მივაწოდეთ

.

ვაზისუბანი

ვაზისუბანი მდებარეობს კალიფორნიიდან ოციათას კილომეტრში. ჯერ კიდევ ადამიანისგან აუთვისებელ ტერიტორიაზე ფლორა და ფაუნა შემონახულია პირველადი სახით. ხშირი გავრცელების მპოვე ბოტანიკური სახეობებიდან აქ მრავლად ვხვდებით ცხრა სართულიან ხრუშოვკებს, სხვადსხვა სახის გარაჟებს, ჯიხურებს და მომცრო მაღაზიებს. ამ უკანასკნელის საკვებად გამოსადეგ ნაყოფში გამოირჩევა გომი, ზეკარი, პირველი და ოცთეთრიანი სანთებელა, რითიც იკვებებიან ადგილობრივი ძუძუმწოვრები. მგალობლებიდან იშვიათად ვხვდებით windows xp-ის logoff.wav-ს რომელიც ბინადრობს კორპუსებს შორის და გამოდის სანადიროდ შუაღამის ოთხიდან - ექვს საათამდე. ასევე დუდუკს, რომლის შემჩნევაც შესაძლებელია შეუიარაღებელი ყურითაც ვარკეთილის მეტროდან. ბუნებრივი წყლებიდან სამკურნალო თვისებებით გამოირჩევა "გიოს წყარო" და "მეგობრები ნოდარს". შებინდებასთან ერთად ვაზისუბნის ფერდობები მკაცრ იერს იძენს. ბევრჯერადი დაკვირვებებით ღამის ვაზისუბანში დარღვეულია ნატურალური სელექციის მიმდინარეობა, აღნიშნული გარემობის ხაზგასმით შეგრძნება შესაძლებელია უკანასკნელი ვინდოუსის გამორთვის ხმის შემდეგ, რაც თავისი ნოტობრივი აგებულებით ცხოვრების უკუსვლას მოასწავლებს. მზის ამოსვლამდე მხოლოდ ძლიერები გადარჩებიან, რომლებსაც შემდგომ მეცნიერები გლდანში განათავსებენ კაცობრიობისთვის საჭირბოროტო კვლევითი სამუშაოების ჩასატარებლად.

გაზი

გამათბობლიდან თეთრ მილებამდე
ჟვანიას ქუჩიდან წითელ მილებში
ყაზტრანსგაზიდან ყაზახეთამდე
ყაზახეთიდან დიდ ქარხანაში
დიდი ქარხნიდან მიწის ფენებში
ნავთის ორთქლიდან მილიარდ წლებში
მე ვარ დინოზავრი

.

პარალელოგრამი

პარალელოგრამი. პარალელოგრამის გვერდები ცხოვრობდნენ თბილად და ბედნიერად. AB-მ მოიყვანა ცოლად CD. BC გაყვა ქმრად DE-ს. შვეს კუთხეები A B C და D. ყველაფერი კარგად იქნებოდა რომ არა მათ ამოცანაში ჩამოსახლებული გადამკვეთი წრფე.

მარტორქა. ნამდვილი სახელი გიორგი. გიორგიმ კარგ ხასიეთზე გაიღვიძა მაგრამ მოგვიანებით სარკეში ჩაიხედა.

მეგობრობა. ყველმა მინდორში გაისეირნა. მოწყვიტა ყაყაჩო. დაინახა პური და შიგ დასახლდა. გაუდგნენ გზას. შემოხვდათ ღარიბი ხორცი. დააარსეს ჩიზბურგერი. იხარე ერო. მოკვდი მტერო.

გაზაფხულდა. ბაფტისტი თავისებური ქალბატონი ზღურბლს მიღმა შეჩერდა და ღრმად გაივსო ფილტვები. ყურთასმენა ჩიტებით იყო სავსე ხოლო ჰაერი დილის ქრისტეთი. მტრედმა კი ექსკრემენტი გამოყო.

პახმელია. ფანტასტიკურ ფილმებში კოსმოსური ხოლმადის დაჯდომის კადრის მუსიკალურ ფონში ვიოლინოს პარტია ასახავს ხომალდის მასშტაბურობით განპირობებულ მოულოდნელობის ფონზე აღძრულ უმწეობის შეგრძნებას. ხოლო დანარჩენი ინსტრუმენტები ხაზს უსვამენ ხომალდის ზომებს.

დასასრული. ისწავლე სწავლის ჯერ მწარე ჭამე გიორგიმ ამოცანა ამოხსნა ჩიზბურგერი პირში იახლა სარკეში ჩაიხედა ფანჯარაში გაიხედა უახლოეს მკერდზე იფიქრა გომი დალია და ფილმს უყურა.

.

სალომე

საკონდიტრო განყოფილების საშაქარლამოში.
მამალოები ამოწურულიყო.
შაქრის უქონლობის გამო.
შაქარი თაგვს შეეჭამა.

.

მფრინავი მუშა (ყლეობების ციკლიდან)

- გინახავს მფრინავი მუშა ?
- არა. - თქვა მუშამ.
- John he has not seen a flying worker. Please show him.
- Okey boss.

* * *
- But boss how can he see a flying worker if he will be a flying worker ?
- Jackass its a nice talk only i want him just flying.
- Boss dont talk to me with this expressions. I am getting all over it.
- You fucking dick sucker do what i say or I m gonna fuck your mothers fat ass next.
- You fucking asshole learn to fly !

* * *
- ე ჯონ რატომ მიფრინავს ჩვენი ძმა ?
- Come there and I ll explain it in details.
- ე ხელი გაწიე ბიჭო.
- Modi ak metkvi !
- წადიშენი.
- aaaaaaaaaaaaa kb...

.

ანდაზის ამუშავება

გაზაფხულის მშვიდი საღამო იდგა.
ცა მოჭედილი იყო ანდაზებით.
ერთი ანდაზა ჩამოიბერა და ცას მოწყდა.

იფრინა ცოტა.
იფრინა ბევრი.
თუ ვაზისუბნის დასახლებას მიუახლოვდა.
ჩასცდა ხრუშოვკის მერვე სართულის სახურავს.
ჩასცდა მეშვიდეს.
მეექვსე სართულის ბინის ტუალეტის ჭერს.
რომელშიც არტური იჯდა უნიტაზზე და შიგ თავში დაეცა.

"ნე მოჟეშ სრაც ნე მუჩაი ჟოპუ" - გაიფიქრა არტურმა.

ალუ ბლის წვენი

გამოვიდა გარეთ.
ერთი ობობა.
დააკაკუნა კარებზე.
გაუღეს ხვალ.
სახლში ცხოვრობდნენ:

ა) ერთი ბუზი.
ბ) ერთი მრავალფეხა.
გ) ერთი ხოჭო.
დ) ერთი ნამის ჭია.

დააკვირდა ობობა.
ხოჭოს გზებს.
ყოველ დილით.
ხუთ საათზე.
ხოჭო მიდიოდა ტუალეტში სასადილოდ.
ჩაუსაფრდა მოსახვევში.

პირველ დღეს ობობამ შეჭამა ხოჭო.
მეორე დღეს ობობამ შეჭამა ნამის ჭია.
მესამე დღეს ობობამ შეჭამა ბუზი.

მეოთხე დღეს მოფრინდა ყვითელი პეპელა.
ობობამ პეპელას პირველრიგში ნამუსი ახადა.
პეპელა იყო სუსტი.
სათნო.
და ნაზად კვნესოდა.

მეხუთე დღეს ობობა დაეკიდა გელას თავზე.
გელა წერდა დღიურს.
ობობამ დღიურში ამოიკითხა:

"რა ლამაზად გადასდის ჩემს ახალ თანამშრომელს წელი ტრაკში და ტუჩებში რომ ვუყურებ გული მიჩქარდება"

მეექვსე დღეს ჩამოვიდა ობობა.
გავიდა სადარბაზოში.
დააკაკუნა შემდეგ კარებზე.

ოჯახური იდილია

ეს კიბეებია. მე ვარ ვაჟა. ეს თეთრი კარებია. ვაკაკუნებ კარებზე. ეს კი ქეთია. ქეთი ჭურჭელს რეცხავს. ბავშვები სკოლაში არიან. ქეთის თეთრი და კოპლებიანი მოკლე კაბა აცვია. თქვენ ქეთის თეძოები მოგწონთ. ქმარიც სამსახურში ყავს. თვითონ კი ჩემი დაა. ლამაზია არა ? მე დილითვე ვეჩხუბე ცოლს. შემდეგ ცუდ ხასიეთზე დავდექი.

როდესაც ქეთი კარებს მიღებს მე ვეკითხები:

- როგორ ხარ ქეთი ?
- შემოდი შემოდი. - მიღიმის ქეთი. წელზე ვკიდებ ხელს და კისერზე ვკოცნი. ქეთი ზურგზე გასამშრალებელ თეფშს მიტყაპუნებს. სამზარეულოში ვჯდები და ვუყურებ როგორ რეცხავს.

- მოგეხმარო ?
- მიდი.

მივდივარ აბაზანაში. ხელებს ვიბან. ახლა უკვე ერთად ვრეცხავთ ჭურჭელს.

- რა გჭირს ბრატ ? - მეკითხება ქეთი.
- რა და ცოლს ვეჩხუბე.
- ნტნტ. ეგ როგორ მოახერხე.
- ქმარი ხომ არ გაბრაზებს შენ ?
- არა. ჩემი ქმარი ყოჩაღი ბიჭია.

მე მიხარია რომ ქეთის ქმარი ყოჩაღი ბიჭია და ქეთის არ აბრაზებს.

- ქეთი დასალევი კიდევ გაქვს ?
- მაქვს.
- მე დავლევ ჭურჭლის რეცხვას რომ მოვრჩებით.
- ჩემი ქმარი რომ უფრთხილდება მაგას ძალიან ? ერთი დალევაღა აქვს დარჩენილი.
- არაუშავს. უთხარი ვაჟა იყო მოსული ცოლმა გააბრაზა და დალიაო და გამიგებს.
- აჰა. ვეტყვი.
- ქეთი მინეტს გამიკეთებ ?
- დავრეცხოთ და გაკიკეთებ - მიღიმის ქეთი და თვალზე ჩამოშლილ ნესტიან თმას სალათისფერი რეზინის ხელთათმანის ზურგით იქცევს ყურს უკან.


.